Arequipa: diepe dalen en hoge pieken
Door: Jeroen en Jesse
15 November 2015 | Peru, Arequipa
Arequipa is uniek in haar enorme hoogteverschillen in het landschap. Twee avontuurlijke tochten brachten ons eerst in een van de diepste valleien ter wereld en daarna op een hoogte die wij waarschijnlijk niet vaak meer gaan bereiken.
We begonnen Arequipa met een tocht door de Colca Canyon. Deze vallei is een van de diepste ter wereld en de plek waar condors hun geluk zoeken. De grootste kans om condors te zien vliegen is rond zonsopgang. Daarom stonden we om 3 uur al op, om vervolgens drie uur, half slapend, in een net te krappe minivan door te brengen. De rit werd nog even onderbroken voor een bescheiden ontbijt, waarna we uiteindelijk aankwamen op het uitzichtpunt om condors te spotten. En we hadden geluk! We waren nauwelijks op onze post, toen drie condors besloten om ons een bezoekje te brengen. Een minuut of vijf konden we de drie reusachtige vogels bewonderen, waarna zij weer hun nest opzochten. Het was een machtig gezicht. De rest van de tour stond vooral in het teken van de wandeling door de canyon.
De dag na de Colca Canyon namen we rust om ons voor te bereiden op de twee daagse hiketocht die daarna op het programma stond. We hadden het idee dat het wel leuk zou zijn om een vulkaan van 6000 m te beklimmen. De hoeveelheid zuurstof in de lucht halveert ongeveer elke 5500 m dus een dagje rust voor een tocht naar 6000 m is geen overbodige luxe.
Voordat de tocht begon, werd eerst onze kleding en bagage gecheckt door onze gids. Conclusie, we misten handschoenen, warme broeken, winterjassen, stokken en nog wat kleine dingen. Kortom, we waren enorm goed voorbereid.. Het beloofde heftiger te worden dan we ons hadden voorgesteld. Toen we ook een matje, slaapzak en tent hadden gekregen, konden we toch vertrekken.
Een jeep bracht ons naar ongeveer 4500 m, waarna we met volle bepakking verder wandelden naar ongeveer 4800 m. Hier zetten we onze tenten op en maakten onze gids een prima lunch/diner voor ons klaar. Om 18.00 uur doken we onze tent in om wat te slapen. ´s Nachts om 1:00 uur zouden we namelijk alweer vertrekken om dat bergje even te beklimmen.
De nacht was koud, heel koud. Met lange broeken, dikke sokken, thermoshirts, truien en vesten lagen we in een dikke slaapzak alsnog kou te lijden. We lagen op een matje dat qua comfort ongeveer even lekker lag als de rots die er onder lag. Ik had nog wel redelijk geslapen. Jesse had zich iets minder goed vermaakt.
De klim was vreselijk. Het gevoel dat je hebt als je je op deze hoogte beweegt is niet te beschrijven. Vrijwel de hele tocht hadden we last van onze maag, terwijl we wel moesten blijven eten en drinken. Daarnaast voel je je energie binnen een paar stappen compleet wegvloeien, dus we voelde ons vrijwel de hele tocht energieloos. Verder voel je je spieren een soort van verzuren, omdat je te weinig zuurstof binnen krijgt. Maar tegelijk gaat je lichaam niet vanzelf hijgen. Een truc is om zelf wat te hijgen, maar als je dat te veel doet, heb je binnen de kortste keren hoofdpijn. Echt een bizarre ervaring.
Vlak voor het einde bezweek een van onze reisgenoten onder de hoogte en de kou (-15°C). We moesten als groep er alles aan doen dat ze toch door zou gaan, anders zou iedereen terug moeten naar beneden. Rustig kropen we verder naar boven en hielden we elkaar warm tijdens de korte pauzes, zodat we met z´n allen de top konden bereiken. En we haalden de top!
Na een half uurtje genieten van de uitzichten en poseren voor de camera gingen we maar weer naar beneden. Eenmaal beneden lag iedereen uitgeteld voor zijn tent. Alles bij elkaar zo’n 9 uur gelopen de tweede dag, waarvan 5 uurtjes omhoog. Het was een overweldigende ervaring voor ons allemaal.
Met deze tocht was een eind gekomen aan ons avontuur in Arequipa en de tijd in Peru. De volgende dag zitten we in de bus naar Puno om vervolgens gelijk door te reizen naar Copacabana. Bolivia zal de komende weken het toneel zijn voor onze reis.
We begonnen Arequipa met een tocht door de Colca Canyon. Deze vallei is een van de diepste ter wereld en de plek waar condors hun geluk zoeken. De grootste kans om condors te zien vliegen is rond zonsopgang. Daarom stonden we om 3 uur al op, om vervolgens drie uur, half slapend, in een net te krappe minivan door te brengen. De rit werd nog even onderbroken voor een bescheiden ontbijt, waarna we uiteindelijk aankwamen op het uitzichtpunt om condors te spotten. En we hadden geluk! We waren nauwelijks op onze post, toen drie condors besloten om ons een bezoekje te brengen. Een minuut of vijf konden we de drie reusachtige vogels bewonderen, waarna zij weer hun nest opzochten. Het was een machtig gezicht. De rest van de tour stond vooral in het teken van de wandeling door de canyon.
De dag na de Colca Canyon namen we rust om ons voor te bereiden op de twee daagse hiketocht die daarna op het programma stond. We hadden het idee dat het wel leuk zou zijn om een vulkaan van 6000 m te beklimmen. De hoeveelheid zuurstof in de lucht halveert ongeveer elke 5500 m dus een dagje rust voor een tocht naar 6000 m is geen overbodige luxe.
Voordat de tocht begon, werd eerst onze kleding en bagage gecheckt door onze gids. Conclusie, we misten handschoenen, warme broeken, winterjassen, stokken en nog wat kleine dingen. Kortom, we waren enorm goed voorbereid.. Het beloofde heftiger te worden dan we ons hadden voorgesteld. Toen we ook een matje, slaapzak en tent hadden gekregen, konden we toch vertrekken.
Een jeep bracht ons naar ongeveer 4500 m, waarna we met volle bepakking verder wandelden naar ongeveer 4800 m. Hier zetten we onze tenten op en maakten onze gids een prima lunch/diner voor ons klaar. Om 18.00 uur doken we onze tent in om wat te slapen. ´s Nachts om 1:00 uur zouden we namelijk alweer vertrekken om dat bergje even te beklimmen.
De nacht was koud, heel koud. Met lange broeken, dikke sokken, thermoshirts, truien en vesten lagen we in een dikke slaapzak alsnog kou te lijden. We lagen op een matje dat qua comfort ongeveer even lekker lag als de rots die er onder lag. Ik had nog wel redelijk geslapen. Jesse had zich iets minder goed vermaakt.
De klim was vreselijk. Het gevoel dat je hebt als je je op deze hoogte beweegt is niet te beschrijven. Vrijwel de hele tocht hadden we last van onze maag, terwijl we wel moesten blijven eten en drinken. Daarnaast voel je je energie binnen een paar stappen compleet wegvloeien, dus we voelde ons vrijwel de hele tocht energieloos. Verder voel je je spieren een soort van verzuren, omdat je te weinig zuurstof binnen krijgt. Maar tegelijk gaat je lichaam niet vanzelf hijgen. Een truc is om zelf wat te hijgen, maar als je dat te veel doet, heb je binnen de kortste keren hoofdpijn. Echt een bizarre ervaring.
Vlak voor het einde bezweek een van onze reisgenoten onder de hoogte en de kou (-15°C). We moesten als groep er alles aan doen dat ze toch door zou gaan, anders zou iedereen terug moeten naar beneden. Rustig kropen we verder naar boven en hielden we elkaar warm tijdens de korte pauzes, zodat we met z´n allen de top konden bereiken. En we haalden de top!
Na een half uurtje genieten van de uitzichten en poseren voor de camera gingen we maar weer naar beneden. Eenmaal beneden lag iedereen uitgeteld voor zijn tent. Alles bij elkaar zo’n 9 uur gelopen de tweede dag, waarvan 5 uurtjes omhoog. Het was een overweldigende ervaring voor ons allemaal.
Met deze tocht was een eind gekomen aan ons avontuur in Arequipa en de tijd in Peru. De volgende dag zitten we in de bus naar Puno om vervolgens gelijk door te reizen naar Copacabana. Bolivia zal de komende weken het toneel zijn voor onze reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
