La Paz: happy hours, death road en wild life

La Paz is, naar verhalen van anderen, een van de gezelligste steden van Bolivia. Misschien ook wel een van de gezelligste steden in Zuid Amerika. Dat moesten wij ook maar eens gaan ontdekken. We arriveerden op vrijdag in ons party-hostel in La Paz, waar we direct onze borst nat konden maken. We namen heel het weekend de tijd om te onderzoeken of La Paz, en dan met name het Wild Rover Hostel, echt zo gezellig is. ’s Avonds een biertje, ’s ochtends lekker uitslapen en de rest van de dag sport kijken. De geruchten werden bevestigd.

La Paz zelf is overigens niet zo boeiend. Een vrij lelijke en bovendien gevaarlijke stad. De aankomst in La Paz is wel schitterend. Als je La Paz in komt rijden, kijk je over de kleurrijke stad uit. De Boliviaanse hoofdstad is namelijk gelegen in een dal, terwijl je over een bergpas de stad binnen rijdt. Een schitterend plaatje, in tegenstelling tot het straatbeeld dat je krijgt als je door de stad loopt.

Naast sport op TV, bezochten we in het weekend ook een plaatselijk sportevenement; Cholitas Wrestling. Vrouwen in traditionele kleding die elkaar te lijf gaan in de worstelring. Het zou een hele happening worden, waar veel locals op af komen en wat leuk is om als toerist te bezoeken. Echter, iedere worstelwedstrijd bleek onwijs geacteerd met een good girl en een bad girl en in iedere partij min of meer dezelfde slechte verhaallijn. De locals vinden dat geweldig. Voor ons was het eerste half uur wel leuk, omdat alles nieuw is en je je nog kan verbazen hoe slecht het is neergezet. Daarna hoop je stiekem dat ze nog wat nieuws verzinnen; wat meer sport en minder acteerwerk. Helaas bleek de eerste pot het perfecte voorbeeld voor de rest van de potten die middag. Er volgde nog drie lange uren worstelen.

Ons luie feest-en-sport-weekend, werd gevolgd door keiharde actie. Maandag deden we wat research naar activiteiten en travel agencies samen met Imilia, onze vriendin uit Parijs die we al in Arequipa hadden ontmoet. Aan het eind van de dag resulteerde dit in een goed gevuld programma voor de rest van de week. Dinsdag Deathroad downhill mountain biking en woensdag samen met Imilia een tocht in de Pampas om wildlife te spotten.

Voordat we wildlife gingen spotten, dus eerste maar eens de Deathroad overleven. De Deathroad is een oude niet geasfalteerde weg door de bergen die lang bekend stond als de gevaarlijkste weg ter wereld. Op veel plekken is de weg zo smal, dat auto´s elkaar maar net of net niet kunnen passeren. Bij een passage moet een van de twee tegemoetkomende auto´s vlak tegen de bergrand rijden, terwijl de andere auto zich waagt om op het randje van de paar honderd meter diepe afgrond te balanceren.
Echter, de naam Deathroad heeft de weg niet te danken aan de verkeersveiligheid, maar aan de vele doden die zijn gevallen tijdens de bouw van de weg. In de jaren 30 van de vorige eeuw was Bolivia in oorlog met Paraguay. Paraguayaanse gevangenen van die oorlog, hebben de gevaarlijk weg onder dwang moeten bouwen. Mensen gingen kapot onder de slechte werkomstandigheden of sprongen vrijwillig de berg af omdat ze het niet meer zagen zitten.

Vandaag de dag wordt de weg niet of in ieder geval nauwelijks meer gebruikt door auto’s omdat er een nieuwe asfaltweg is aangelegd, die aanzienlijk veiliger en comfortabeler is. Daarom is de Deathroad vandaag de dag het decor voor vele toeristen die de weg proberen te temmen op een mountainbike. Dat kan onwijs hard gaan, als je je remmen niet te veel laat werken. Bovendien is de natuur waar je doorheen raced zeer de moeite waard om zo nu en dan eens een tussenstop in te maken. Al met al dus een super plek om zo’n 5 uurtjes af te dalen. Na de lange daling werden we beneden getrakteerd op een biertje en een hapje eten. Daarna werden we met de bus weer teruggereden naar La Paz. Met trots mogen we nu ons we-survived-deathroad-shirt dragen.

De dag na de Deathroad, gingen we dus samen met Imilia de Amazone in, op weg naar de Pampas om wildlife te spotten. ’s Ochtends pakten we het vliegtuig vanuit La Paz. Daarna bracht een auto ons in een paar uur dieper de Pampas in, om uiteindelijk drie uur in een bootje over de rivier nog verder de natuur in te varen. Vanuit de boot hadden we perfect zicht op vele dieren die rond het water leven, zoals krokodillen, schildpadden, aapjes, vliegende vissen, dolfijnen en veel verschillende vogels. Na drie uur onze ogen uit te hebben gekeken, kwamen we aan bij een complex met allemaal houten hutjes. Dit complex zal de volgende twee nachten onze slaapplek worden.

De tweede dag van de de tocht begon in de ochtend met een zoektocht naar anaconda’s. Bewapend met laarzen, die voor mij overigens 2 maten te klein waren, liepen we door het water en de blubber in de hoop om een 4 meter lange anaconda te vinden. Helaas bleek dit nog lastiger dan gedacht en hadden we na een paar uur speuren nog steeds geen slang gevonden. Gelukkig had een van de gidsen meer geluk en ving er gewoon eentje voor ons. Naar eigen zeggen was het een anaconda, maar volgens velen was het gewoon een cobra. Desalniettemin, we hadden in ieder geval een slangetje gezien!

Na het slangenavontuur en een lunch bij ons slaapcomplex, gingen we ´s middags vissen op de amazone. Ons doel: Piranha’s! Onze hengel was een stuk draad dat was opgerold op een houten plankje met een haakje aan een van de uiteinden van het draad. Een stuk rund aan het haakje moest onze kleine bijtertjes lokken. We hadden succes. Jesse en een wat oudere vrouw uit onze groep hadden beiden een piranha binnengehaald. De rest van de vangst bestond vooral uit andere soorten vis. Bijna iedereen had wel een of meerdere keren beet, dus was er ’s avonds voor iedereen een zelf gevangen visje bij het diner. Voor de een was dat een piranha, waar akelig weinig vlees op bleek te zitten, de ander moest het doen met een meerval, en ik met een vis waarvan we nog steeds niet weten wat het nou was.

De derde dag namen we afscheid van de Pampas. Maar voordat we vertrokken, stonden we ’s ochtends in alle vroegte op om naar vogelgeluiden te luisteren. We zaten weer met z’n allen in de boot, maar dit keer bleef de motor van de boot uit. De stroming dreef ons ongeveer een uur lang vooruit, terwijl wij in alle rust van het vogelconcert konden genieten. Voor sommigen bleken de vogelgeluiden zo rustgevend te zijn, dat het slaapverwerkend werd. Dat betekende voor een enkeling dat het een gevecht werd tegen de slaap en voor de andere een zoektocht naar de meest comfortabele houding om een bootdutje te doen.

Het eind van de ochtend, na een vervroegde lunch, vond de laatste activiteit van de 3-daagse tocht plaats; zwemmen met wilde dolfijnen. We gingen met de boot op weg naar een plek waar veel dolfijnen zwemmen, om daar het water in te duiken en te hopen dat de dolfijnen ons net zo leuk vinden als wij hen. In het water merkte we op dat zo’n 10 m bij ons vandaag een niet al te vriendelijk uitziende alligator zat. Echter, als er dolfijnen in de buurt zijn, hoefde je volgens onze gids niet bang te zijn dat alligators lelijk gingen doen. Dolfijnen schijnen met hun sterke neus alligators in de buik aan te kunnen vallen. Dus als je vlakbij dolfijnen bent, zullen de alligators op veilige afstand blijven.

Om de dolfijnen te lokken, schijnt het goed te zijn om op het water te kloppen met je vlakke hand. Het moet een raar gezicht zijn geweest om ons allemaal op het water te zien slaan, maar als het helpt dan doen we het maar. Helaas waren de dolfijnen niet erg speels vandaag, dus kwamen we niet dichterbij dan een paar meter. Jesse had nog een soort van geluk. Hij voelde een dolfijn tegen zijn been aanzwemmen. Dus hij had wel een dolfijn aangeraakt of in ieder geval een dolfijn hem.

Na het dolfijnen avontuur, kwam dan echt een eind aan de drie mooie dagen in de wildernis. Het was tijd voor de weg terug naar de beschaving. En die weg bleek niet zonder hobbels. De terugweg begon soepel met de boottocht en de auto op weg naar het kleine dorpje waar we de volgende ochtend het eerste vliegtuig naar La Paz zouden nemen.

Echter, de volgende ochtend bleek dat de president van Bolivia een bezoek kwam brengen aan het kleine dropje en omstreken. Natuurlijk kwam de president in de Boliviaanse versie van de Air Force One, die landde op ons vliegveldje. Omdat de president de president is, werd de landingsbaan waarop hij landde afgesloten. Aangezien dit de enige landingsbaan was die het vliegveldje rijk is, werd dus heel het vliegveld afgesloten, heel de dag. Oftewel, ons vliegtuig zou die dag niet de lucht in gaan.

Het voordeel was dat we konden ontbijten bij de populaire Franse bakker in het kleine dorpje. Alle lovende woorden die we over hem hadden gehoord waren terecht, een echt goede Franse bakker. Zelfs onze Franse vriendin was het daar mee eens. De rest van de dag werden we een soort van bezig gehouden in het kantoor van onze vliegmaatschappij. Vanaf 12 uur werd steeds beloofd dat er over een uur nieuwe informatie zou zijn over de vlucht naar La Paz. Om 16.00 uur was het dan zo ver, de eerste vlucht van die dag zou vertrekken. Echter, toen we om 16.00 uur opnieuw ingecheckt waren om het vliegtuig in te stappen, bleek het vliegtuig toch niet te vertrekken.

Na de zoveelste teleurstelling, gingen we met z´n alle weer terug naar het kantoor van de vliegmaatschappij om daar ons gal nog eens goed te spuwen en na veel gezeur eindelijk een deel van ons geld terug te krijgen. Wat een dag, niets gedaan, veel gezeur en vrij vermoeiend. Nadat alles was afgehandeld in het kantoor gingen we snel op zoek naar een hostel om de nacht door te brengen. We moesten snel zijn voor een goed hostel. Immers, er waren heel wat gestrande reizigers op zoek naar een slaapplek in het kleine dorpje. De zoektocht naar een hostel ging gelukkig een stuk soepeler dan verwacht. Na een goed diner, zochten we snel ons bed op. Nog een kort gebedje dat het vliegtuig de volgende dag wel zou vertrekken en daarna lekker slapen.

De volgende ochtend hadden we meer geluk. Ons vliegtuigje had 20 minuten vertraging, maar ging in ieder geval wel de lucht in! Nog geen uur later waren we weer in La Paz. Bus regelen, ontbijt, naar het hostel om te douchen en te poolen, om ’s avonds de bus weer te pakken die ons naar Sucre zal brengen.