Tupiza, Uyuni, San Pedro: Droge tijden
Door: Jeroen en Jesse
05 December 2015 | Chili, San Pedro de Atacama
Titicacameer, La Paz, Sucre en Potosi; dan blijft er nog een ding over dat je gezien moet hebben in Bolivia, de zoutvlaktes. Volgens velen zijn de uitgestrekte, 40 m diepe zoutvlaktes het hoogtepunt van Bolivia. Daarom besloten om zelf ook maar even een kijkje te gaan nemen.
De meeste toeristen bezoeken de zoutvlaktes vanuit het plaatsje Uyuni. Een alternatief is om de tour te doen vanuit Tupiza. Wij kozen voor het laatste. De tour vanuit Tupiza is 4 dagen in plaats van 3, zodat we meer van het zuiden van Bolivia konden bewonderen.
Het landschap in het zuiden van Bolivia is machtig mooi, veelzijdig en ontzettend uitgestrekt. De eerste dag reden we door een maanlandschap. De tweede en derde dag bezochten we vooral veel verschillend gekleurde meren, geisers en vulkanen. Tenslotte was het eindstation van de tour; de zoutvlaktes.
Omdat het landschap zo uitgestrekt is, werden we in een jeep door het landschap geracet om alles in 4 dagen te kunnen zien. Op de mooiste plekken stopten we 10 tot 30 minuten om wat foto’s te schieten en het landschap van dichtbij te beleven. Onze chauffeur was tegelijkertijd ook onze gids, die overigens alleen Spaans sprak. Gelukkig zaten er twee Spanjaarden in onze groep, die de belangrijkste dingen die onze gids te vertellen had konden vertalen naar het Engels. Verder hield onze gids er wel van om om voorop te rijden en ergens als eerste aan te komen. Als een volleerde Dakar Ralley rijder knalde hij over de onverharde wegen, door smalle riviertjes en over de uitgestrekte zandwegen in de woestijn. Dat was overigens niet vervelend. Het landschap is zo uitgestrekt, dat je alles rustig kan bekijken, zelfs met onze rappe chauffeur.
Onze totale groep bestond uit negen man, verdeeld over twee jeeps. Wij werden in de auto vergezeld door twee Spanjaarden en een Fransman. In de andere auto zaten twee Franse stelletjes en onze kok. Het probleem met Fransen is dat ze onderling graag Frans praten. Het vervelende aan Frans is dat wij daar geen woord van begrijpen. Overdag hadden we daar geen last van want dan trokken we met onze eigen auto op en was Engels in principe de voertaal. Echter, ’s middags bij de thee en ´s avonds bij het diner was het wel eens jammer als de Fransen Frans met elkaar gingen praten en wij hun enkel konden aangapen. Het was mooi om te zien hoe op een begeven moment Jesse gewoon Engels tegen onze Fransen vrienden begon te praten, net zo lang tot zij ook Engels begonnen terug te praten en het ook echt gezellig werd aan tafel. Toen de Spanjaarden hun meegebrachte wijn ook nog eens tevoorschijn haalden, was de sfeer helemaal perfect. Zo werden de avonden even gezellig als hoe indrukwekkend het landschap overdag was.
Na de tour door het zuiden van Bolivia, die eindigde op de zoutvlaktes, werden we afgezet in Uyuni. Uyuni is een klein plaatsje naast de zoutvlaktes, dat vrijwel alleen bestaansrecht heeft door de toeristen die de zoutvlaktes bezoeken. Vanaf Uyuni vervolgden we onze rit naar San Pedro de Atacama in Chili. Het beloofde een monsterrit te worden.
We verlieten Uyuni om 4 uur ’s morgens, om voor 8 uur bij de grens met Chili te zijn. In een lokale krakkemikkige bus arriveerden we na zo’n 3,5 uur bij de Boliviaanse grens waar we een uitgangsstempel moesten halen om het land te verlaten. De grens ging pas om 8 uur open en een andere bus toeristen was ons voor. Zo duurde het ongeveer een uur voordat we Bolivia ook daadwerkelijk uit mochten. Dat uur konden we goed gebruiken om de andere bussen eens te observeren, die samen met onze bus in een rijtje stonden opgesteld voor de grenspost. Al snel bleek dat de andere drie bussen even krakkemikkig waren als onze bus en soms zelfs nog beroerder. Goed dat we deze rit op de goedkoopste bus hadden ingezet. We kregen er wel weinig voor, maar we hadden in ieder geval ook weinig betaald.
Na de Boliviaanse grenspost bracht onze bus ons naar niemandsland. Halverwege dit stuk land, stopte de bus op een soort parkeergelegenheid en bleek dat twee Boliviaanse vrouwen onze bus naar niemandsland te hebben gemist. Terwijl wij halverwege niemandsland in de bus zaten te wachten, kwamen de dames aanwaggelen vanuit de Boliviaanse grenspost die 1 à 2 km terug stond.
Toen onze bus weer compleet was, moesten we onze bagage uit de bagageruimte halen. Wij ieder een backpack, onze Boliviaanse tantes ieder een stuk of 4 boodschappentassen. Het duurde even. Terwijl de dames nog druk bezig waren met uitladen, kwam er een bus vanuit Chili aanrijden. Ook deze bus zat volgestouwd met toeristen, locals en boodschappentassen. En ook deze bus werd volledig leeg geruimd in niemandsland. Het bleek dat we om een een of andere reden busje moesten wisselen. We hebben nog steeds geen idee waarom, maar we volgenden maar netjes de handgebaren en het Spaanse gebrabbel van onze chauffeur op. Toen ook alle boodschappentassen in de nieuwe bus waren geladen, konden we verder rijden naar de Chileense grens.
Bij de Chileense grens mochten we opnieuw in de rij staan. Dit keer om een stempel te halen om Chili in te mogen. Na ons paspoort te hebben verrijkt met een Chileense stempel, was het tijd om weer even te wachten. Zo konden we ons mentaal voorbereiden op het laatste obstakel voordat we Chili echt in mochten; de tassencontrole. Onze backpacks werden snel goedgekeurd. Zeker toen we vertelden dat in ons laatste vak van onze tas de was zat, geloofde de douaneambtenaar het wel en mochten we weer terug de bus in. Het hoefde allemaal niet zo lang te duren, totdat onze Boliviaanse reisgenoten ieder met hun 4 boodschappentassen het douanekantoortje binnen kwamen lopen. Dat ging dus toch nog wel even duren. Uiteindelijk mochten we om half twee Boliviaanse tijd de grens over rijden. We hadden er dus zes (!) uur over gedaan om de grens over te komen.
In Chili zelf hadden we nog een overstap naar een bus die ons naar San Pedro de Atacama bracht, waar we ’s avonds om half zeven aankwamen. Vanuit de busterminal liepen we de stad in en vonden we al snel een leuk hostel. Het centrum van San Pedro ademt het hippieleven. Voor ons was de levensstijl die daarbij past precies wat we nodig hadden. Even relaxt dineren en lekker ons bed in om de 15 uur durende bustocht te verwerken.
Ook de rest van de tijd in San Pedro ademde het dorpje een onwijs relaxte sfeer. Het was een typisch backpackersdorpje. Wij pasten ons gemakkelijk aan, aan het tempo van San Pedro. ’s Ochtends deden we ons best om niet voor elf uur ons bed uit te komen. Vervolgens gingen we rond twaalf uur op zoek naar een ontbijt of lunch, net waar we zin in hadden. Dan namen we vaak even de tijd om bij te komen van de maaltijd, gingen we wat travel agencies langs of deden we wat administratief werk voor foto’s en dergelijke. Tegen het einde van de dag, voor of na het avondeten, werden we pas echt actief.
De eerste dag bestond het actieve deel van de dag uit sandboarden. Na het avondeten stapten we met een grote groep backpackers de bus in op weg naar een zandduin in de woestijn. Hier kregen we een board, schoenen en een helm en kon het sandboarden beginnen. Sandboarden bleek behoorlijk anders dan snowboarden. Verder ging het een stuk langzamer dan snowboarden en moesten we bovendien zelf omhoog lopen in plaats van in een mooie gondel om hoog te worden gebracht. Het was wel tof om eens te proberen.
De tweede dag pakte we om drie uur ’s middags de mountainbike op weg naar Valle de la Luna. Een mooie vallei waar we van de zonsondergang konden genieten. Bovendien was het lekker om weer eens op een fietsje te zitten.
De laatste avond was qua activiteiten wel het hoogtepunt van San Pedro. In de avond vertrokken we naar de woestijn om sterren te kijken. Geweldig hoeveel sterren er te zien waren. Bovendien gaf onze gids een uitgebreid verslag over wat er allemaal in onze hemel te bewonderen was. Tenslotte konden we nog wat telescopen gebruiken om de sterren van dichterbij te bewonderen en de planeet Uranus te observeren. Na het sterren kijken zat San Pedro er weer op. De volgende dag namen we de bus naar Salta, Argentinië.
De meeste toeristen bezoeken de zoutvlaktes vanuit het plaatsje Uyuni. Een alternatief is om de tour te doen vanuit Tupiza. Wij kozen voor het laatste. De tour vanuit Tupiza is 4 dagen in plaats van 3, zodat we meer van het zuiden van Bolivia konden bewonderen.
Het landschap in het zuiden van Bolivia is machtig mooi, veelzijdig en ontzettend uitgestrekt. De eerste dag reden we door een maanlandschap. De tweede en derde dag bezochten we vooral veel verschillend gekleurde meren, geisers en vulkanen. Tenslotte was het eindstation van de tour; de zoutvlaktes.
Omdat het landschap zo uitgestrekt is, werden we in een jeep door het landschap geracet om alles in 4 dagen te kunnen zien. Op de mooiste plekken stopten we 10 tot 30 minuten om wat foto’s te schieten en het landschap van dichtbij te beleven. Onze chauffeur was tegelijkertijd ook onze gids, die overigens alleen Spaans sprak. Gelukkig zaten er twee Spanjaarden in onze groep, die de belangrijkste dingen die onze gids te vertellen had konden vertalen naar het Engels. Verder hield onze gids er wel van om om voorop te rijden en ergens als eerste aan te komen. Als een volleerde Dakar Ralley rijder knalde hij over de onverharde wegen, door smalle riviertjes en over de uitgestrekte zandwegen in de woestijn. Dat was overigens niet vervelend. Het landschap is zo uitgestrekt, dat je alles rustig kan bekijken, zelfs met onze rappe chauffeur.
Onze totale groep bestond uit negen man, verdeeld over twee jeeps. Wij werden in de auto vergezeld door twee Spanjaarden en een Fransman. In de andere auto zaten twee Franse stelletjes en onze kok. Het probleem met Fransen is dat ze onderling graag Frans praten. Het vervelende aan Frans is dat wij daar geen woord van begrijpen. Overdag hadden we daar geen last van want dan trokken we met onze eigen auto op en was Engels in principe de voertaal. Echter, ’s middags bij de thee en ´s avonds bij het diner was het wel eens jammer als de Fransen Frans met elkaar gingen praten en wij hun enkel konden aangapen. Het was mooi om te zien hoe op een begeven moment Jesse gewoon Engels tegen onze Fransen vrienden begon te praten, net zo lang tot zij ook Engels begonnen terug te praten en het ook echt gezellig werd aan tafel. Toen de Spanjaarden hun meegebrachte wijn ook nog eens tevoorschijn haalden, was de sfeer helemaal perfect. Zo werden de avonden even gezellig als hoe indrukwekkend het landschap overdag was.
Na de tour door het zuiden van Bolivia, die eindigde op de zoutvlaktes, werden we afgezet in Uyuni. Uyuni is een klein plaatsje naast de zoutvlaktes, dat vrijwel alleen bestaansrecht heeft door de toeristen die de zoutvlaktes bezoeken. Vanaf Uyuni vervolgden we onze rit naar San Pedro de Atacama in Chili. Het beloofde een monsterrit te worden.
We verlieten Uyuni om 4 uur ’s morgens, om voor 8 uur bij de grens met Chili te zijn. In een lokale krakkemikkige bus arriveerden we na zo’n 3,5 uur bij de Boliviaanse grens waar we een uitgangsstempel moesten halen om het land te verlaten. De grens ging pas om 8 uur open en een andere bus toeristen was ons voor. Zo duurde het ongeveer een uur voordat we Bolivia ook daadwerkelijk uit mochten. Dat uur konden we goed gebruiken om de andere bussen eens te observeren, die samen met onze bus in een rijtje stonden opgesteld voor de grenspost. Al snel bleek dat de andere drie bussen even krakkemikkig waren als onze bus en soms zelfs nog beroerder. Goed dat we deze rit op de goedkoopste bus hadden ingezet. We kregen er wel weinig voor, maar we hadden in ieder geval ook weinig betaald.
Na de Boliviaanse grenspost bracht onze bus ons naar niemandsland. Halverwege dit stuk land, stopte de bus op een soort parkeergelegenheid en bleek dat twee Boliviaanse vrouwen onze bus naar niemandsland te hebben gemist. Terwijl wij halverwege niemandsland in de bus zaten te wachten, kwamen de dames aanwaggelen vanuit de Boliviaanse grenspost die 1 à 2 km terug stond.
Toen onze bus weer compleet was, moesten we onze bagage uit de bagageruimte halen. Wij ieder een backpack, onze Boliviaanse tantes ieder een stuk of 4 boodschappentassen. Het duurde even. Terwijl de dames nog druk bezig waren met uitladen, kwam er een bus vanuit Chili aanrijden. Ook deze bus zat volgestouwd met toeristen, locals en boodschappentassen. En ook deze bus werd volledig leeg geruimd in niemandsland. Het bleek dat we om een een of andere reden busje moesten wisselen. We hebben nog steeds geen idee waarom, maar we volgenden maar netjes de handgebaren en het Spaanse gebrabbel van onze chauffeur op. Toen ook alle boodschappentassen in de nieuwe bus waren geladen, konden we verder rijden naar de Chileense grens.
Bij de Chileense grens mochten we opnieuw in de rij staan. Dit keer om een stempel te halen om Chili in te mogen. Na ons paspoort te hebben verrijkt met een Chileense stempel, was het tijd om weer even te wachten. Zo konden we ons mentaal voorbereiden op het laatste obstakel voordat we Chili echt in mochten; de tassencontrole. Onze backpacks werden snel goedgekeurd. Zeker toen we vertelden dat in ons laatste vak van onze tas de was zat, geloofde de douaneambtenaar het wel en mochten we weer terug de bus in. Het hoefde allemaal niet zo lang te duren, totdat onze Boliviaanse reisgenoten ieder met hun 4 boodschappentassen het douanekantoortje binnen kwamen lopen. Dat ging dus toch nog wel even duren. Uiteindelijk mochten we om half twee Boliviaanse tijd de grens over rijden. We hadden er dus zes (!) uur over gedaan om de grens over te komen.
In Chili zelf hadden we nog een overstap naar een bus die ons naar San Pedro de Atacama bracht, waar we ’s avonds om half zeven aankwamen. Vanuit de busterminal liepen we de stad in en vonden we al snel een leuk hostel. Het centrum van San Pedro ademt het hippieleven. Voor ons was de levensstijl die daarbij past precies wat we nodig hadden. Even relaxt dineren en lekker ons bed in om de 15 uur durende bustocht te verwerken.
Ook de rest van de tijd in San Pedro ademde het dorpje een onwijs relaxte sfeer. Het was een typisch backpackersdorpje. Wij pasten ons gemakkelijk aan, aan het tempo van San Pedro. ’s Ochtends deden we ons best om niet voor elf uur ons bed uit te komen. Vervolgens gingen we rond twaalf uur op zoek naar een ontbijt of lunch, net waar we zin in hadden. Dan namen we vaak even de tijd om bij te komen van de maaltijd, gingen we wat travel agencies langs of deden we wat administratief werk voor foto’s en dergelijke. Tegen het einde van de dag, voor of na het avondeten, werden we pas echt actief.
De eerste dag bestond het actieve deel van de dag uit sandboarden. Na het avondeten stapten we met een grote groep backpackers de bus in op weg naar een zandduin in de woestijn. Hier kregen we een board, schoenen en een helm en kon het sandboarden beginnen. Sandboarden bleek behoorlijk anders dan snowboarden. Verder ging het een stuk langzamer dan snowboarden en moesten we bovendien zelf omhoog lopen in plaats van in een mooie gondel om hoog te worden gebracht. Het was wel tof om eens te proberen.
De tweede dag pakte we om drie uur ’s middags de mountainbike op weg naar Valle de la Luna. Een mooie vallei waar we van de zonsondergang konden genieten. Bovendien was het lekker om weer eens op een fietsje te zitten.
De laatste avond was qua activiteiten wel het hoogtepunt van San Pedro. In de avond vertrokken we naar de woestijn om sterren te kijken. Geweldig hoeveel sterren er te zien waren. Bovendien gaf onze gids een uitgebreid verslag over wat er allemaal in onze hemel te bewonderen was. Tenslotte konden we nog wat telescopen gebruiken om de sterren van dichterbij te bewonderen en de planeet Uranus te observeren. Na het sterren kijken zat San Pedro er weer op. De volgende dag namen we de bus naar Salta, Argentinië.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
